Depressiya...

Hərdən gecələrin soyuğuna,
Bürünüb də düşünürəm,
Görəsən,
Sən...
Qadını necə sevirsən?…

***

Yalan deyirdi.
Gözlərinin içinə qədər yalan danışırdı...
Gözlərinin içinə baxa-baxa aldadırdı onu.
Ağzında çeynədiyi, əlində qopartdığı, süfrədə üzünə baxan çörəyə də yalandan and içdi.


***

- O, mənə zəng eləmir , - dedi.
Onun başqa qadını olması fikrindən çox yalan danışması yandırırdı qadını. Axı bu yalanın mənası nəydi? Yalnız əlində olanları itirmək qorxusumu vadar edir insanı yalan danışmağa? Yox? Bəs nə? Nə?..
- Sənin menstruasiyan bitmədi?- pencəyini geyinə- geyinə soruşdu.
- Yox, -hələ var…-qadının canından keçən üşütmə qaşlarının arasında düyünlənib qaldı. İndi o, yalan danışırdı. Menstruasiyası dünən qurtarmışdı. Amma bir gün, iki gün onunla təmasda olmamaq xətrinə dedi bu yalanı. Razıydı ki, il boyu, hər gün xəstə olsun, təki onunla yaxınlıq etməsin. Razıydı ki, zöhrəvi xəstəliklərdən birinə yoluxsun, və kişisi də bunu bilsin, təki ona dəyməsin. Amma zöhrəvi xəstəlik də elə-belə havadan gəlib adama yapışmır ki? Bununçün də kiminləsə yatmaq lazımdı. Ən azı zöhrəvi xəstəliyi olan birisiylə bölüşmək lazımdı cinsi istəkləri.
Cinsi istəklərmi?
Hardan gəldi bu söz ağlına?
Məgər onun nə vaxtsa cinsi istəkləri oldumu?
Hər şey maraqdan başladı. Onunçün çox maraqlıydı yataqda bir qadının hiss edəcəkləri. İlk təmas, ilk yaxınlıq, sonra bal ayı, hamiləlik, doğuş…sonra yenə yaxınlıq, yenə hamiləlik, yenə doğuş…yenə yaxınlıq…nəsə itmişdi…nəsə yoxa çıxmışdı…amma nə? Çox düşünürdü bunu.Əslində ilk baxışdan baxanda heç nə dəyişməmişdi.Nə yaxınlıqlarının sayı azalmışdı, nə də ərinin çılğınlığı…Sadəcə nəsə itmişdi…amma nə axı?… Bir dəfə ərinin xorultusunu eşidəndə anladı hər şeyi. İtən, yoxa çıxan onların münasibətlərindəki ritm, harmoniya idi. Hələ heç vaxt biri digərinin yatmasını görməmişdi.Eyni anda yuxuya gedər, eyni anda oyanardılar. İndi isə yad, uzaq, tanış olmayan birisi hər gecə yatağına soxulub onunla ehtirasını söndürür, sonra bütün dünyaya səs salaraq xoruldayırdı…
Axı bu, hər zaman belə olub, lənət şeytana! Hər bir qadının həyatında baş verir bu. Öncə sən onun şahzadəsi olursan, sonra…elə ki, onu öz şahzadən saydın, hər şey dəyişir…sənə şəxsi gəlinciyi, sonra kənizi, lap axırda isə qulluqçusu kimi baxmağa başlayır…Əgər azacıq da olsa ağlın və daxili özünəhörmətin varsa, nəbadə onunla bir evdə bütöv bir ömrü yaşamağa qərar verəsən…Nəbadə! Bir gün hər şey sınır. Hər şey çilik-çilik olub ayaqlarının altına səpilir və sən qalan ömrünü gəncliyinin, gözəlliyinin, sevginin qırıntıları üzərində addımlayaraq , çox vaxt isə, haldan düşdün deyə dizin-dizin sürünərək yaşamalı olursan…
Budur, sən ona gözəl bir şam yeməyi hazırlayırsan, o isə artıq hansısa bir başqa qadının evində süfrəyə oturub…sən bunu ilk vaxtlar hiss etməyəcəksən. Yenə paltarlarının təmizliyinə, saçlarının səliqəsinə min-bir həvəslə baxıb evdən yola salacaq, yenə hər şeyi onunçün, məhz onunçün edəcəksən. Saçlarının düzümü də, əyninin paltarı da, bişirdiyin yeməklər də məhz onun istəyinə köklənəcək…Bir günsə fikir verəcəksən ki, işə gedərkən səni öpərək sağollaşmadı, sonra bir gün heç vaxt geyinmədiyi, hətta sevmədiyi bir tərzdə geyinməyə başlayacaq, sonra sənə indiyədək aldığı ətir belə dəyişəcək…və bir gecə qollarının arasında sevildiyini zənn edərkən qəfildən anlayacaqsan ki, sevilən, əzizlənən əslində sən deyilsən…kimsə başqasıdır onun xəyalında…sənə sarılsa belə fikrində özgə birisi var…və indi, bu yataqda baş verənlərin hamısı məhz o özgə birisi üçündür əslində…bunu hiss etməyə nə var axı…hər bir qadın duyur bu anı…hər bir qadın sınır bir gecə…
Və belə gecələr davam etdikcə hər şey soyumağa, hətta donmağa başlayır…Əvvəlcə xırda incikliklər, sonra bir-birini qıcıqlandırmalar, sonra sarkazm…aqressiya…və hər gün daha bir az souyqluq, hər gecə daha bir az sınmaq…Son sevişmələrində ərinin onu nə üçün boğmaq istədiyini heç cür anlaya bilmirdi. Əvvəl onun hərəkətinə təəccüblənmişdi, sonra isə özünün də bunu istəməyinə. Boğazını sıxan əlləri açıb özündən uzaqlaşdırmaq əvəzinə sadəcə gözlərini ona dikib qalmışdı. Bu, son idi…ölüm idi…onların münasibətlərinin sonu, onların birgə yaşaya bilmək ümidinin ölümü… Gicgahları boyunca süzülən göz yaşlarından başqa heç nə hiss eləmirdi. Nə zamansa sevdiyi, həyatını bağışladığı, indisə onu boğub öldürmək istəyən əllər bu sakit məğlubiyyətə dözməyib boşalmışdı. Və o, eyvana çıxıb siqareti siqaretə calayan ərinin dalınca qaçmışdı.
- Bilirəm başqa qadının var…Məni rahat buraxa bilərsən , -demişdi.
- Nə danışırsan sən?-əri dönüb küt nəzərlərlə ona baxmış və siqaretini çeynəməyə başlamışdı.
- Səncə biz üçümüz bir yataqda ola bilərik?
- Nə?
- Hə…üçümüz…mən, sən, bir də o…sənin yatdığın qadın…- təngnəfəs halda demişdi.
- Dəlisən sən! Ağlını çaşmısan lap!-əri çeynədiyi siqareti həyətə tullamışdı.
- Bəs bizim ikimizi necə, bir yataqda görmək istərdin? İki qadının seksini izləmək istərdin? Cavab ver…
- Nə danışırsan sən?
- Sənin bizimlə ayrı-ayrılığda yatmağınla bizim üçümüzün də birlikdə yatmağımızın heç bir fərqi yoxdur! Mən səndən iyrənirəm! Sənə qarşı bundan pis heç nə duya bilməzdim…
Ərinin ilk şapalağını da elə bu sözlərdən sonra qəbul etməli oldu.
- Sən gör neylədin! Məni nəyə məcbur elədin! Sən günahkarsan! Hər şey sənin axmaq istəklərin ucbatından məhv oldu.Axı sənə kim demişdi uşaq doğasan, kim?
Yerindəcə donub qalmışdı. Kişinin bağırtılarından oyanıb ağlaşan körpələrinin yanına belə tələsməmişdi. Uşaqlarını yer üzündə hər şeydən və hər kəsdən daha çox sevən bir kişinin indicə dediyi sözlərin dumanında itmişdi…
Nə olmuşdu?
Nə vaxt, hansı anda itirmişdi kişisini?
Hamilə vaxtlarındamı?
Uşaq əmizdirdiyi aylardamı?
Axı əri onun tərəfindən heç vaxt diqqətsiz, qayğısız qalmamışdı?! Hərdən zarafatla qarnını çırtmalayıb: “ey, balaca, sənə görə prostatit olub gedəcəyəm” deyərdi. Gülərdilər. Amma sən demə bu zarafatın arxasında doğrudan da onun cinsi tələbat problemləri və gedə bilmək həqiqəti gizlənibmiş. Doğrudanmı kimsə, hansısa bir başqa qadın onun qədər, hətta bəlkə ondan daha çox sevdirə bilmişdi özünü bu kişiyə? Axı əri həmişə deyərdi ki, “ səndən sonra kimisə sevmək mümkün ola bilməz. Sən bir kişinin bir dünya qadında axtardığı bütün cəhətləri özündə yığmısan. Sən hətta ölünü də dirildə bilərsən, xəbərin varmı?”
Xəbəri yox idi. Hər şeyin qaydasında olduğunu düşünürdü. Zatən bir qadının bir kişini xoşbəxt edə bilməsi üçün gərək olan hər şeyi bilirdi. Onunçün seks rəqs idi. Təbiətin bütün qüvvələrini duyub içindən keçmək idi. Millimetrinədək, saniyəsinədək dəqiq və simmetrik bir harmoniya idi…Əslində özünü bədəni, ruhu, hissləri, sevgisiylə bir TAM olaraq təslim etmək istərdi . Bu isə mümkün deyildi. Kişilərə bədən gərəkdi. Bəziləri sevgini də dəyərləndirir, hətta elələri də var ki, ruhi bir həzz duymaq istər bundan. Lakin əfsus…Hələ bu dünyada TAM bir qadın istəyən kişi olmayıb, olmayacaq da. Onlar TAM olmanın nə olduğunu belə anlamazlar. Elə buna görə də qadınları daim tapdaq altında görmək istərlər. Yuxarıdan aşağı bir baxış, bir həmlə və bir yırtıcı ehtiras daha asan və əlverişlidir. Öz xəyanətində belə başqasına dəyişdiyi qadını təqsirləndirmək qədər miskin bir düşüncə tərzi kişilərdən başqa kimə məxsus ola bilər ki?..
Süfrəni yığışdırıb qabları yudu. Bu dəfə qablarını əzizləmədi, krandan axan suyu sevmədi, radiodan gələn musiqini eşitmədi…Hər şey sönmüşdü.
Bilirdi bu nə deməkdi.
Depressiya…
Onun tənha rəfiqəsi təşrif buyurmuşdu.
İndicə çay süzüb birlikdə oturacaq, evdə olan bütün şirniyyatları masanın üstünə səpib partlayana qədər yeyəcək, üstündən acı və qara çay içəcəklər. Həyatın acılıqlarını şirniyyatla ört-basdır edib üstündən acı və qara çay içmək də qadın uydurmasıdır. Özünü aldatmaqdan gözəl nə var ki?..
Sonra rəfiqəsi Depressiya təklif edəcək ki, naharı başından eləsin. Elə-belə, tez və asan başa gələn bir yemək hazırlasın ki, əri evə gələndə qabağına qoya bilsin.
Sonra yuyulacaq paltarları birlikdə maşına soxuşdurub düyməsini basacaqlar.
Həə…indi əsas əyləncə başlanacaq. Cumacaqlar yataq otağına. Uşaqların başı yan otaqda televizordakı cizgi filminə qarışmışkən burda doyunca əylənmək olar. Sadəcə saçlarındakı sancaqları açıb kənara tullayacaq və çarpayının üstünə sərələnəcəklər. Depressiya və o…Tavana dikəcəklər gözlərini. Depressiyanın gözəl nitq qabiliyyəti var.O, hər dəfə çox maraqlı bir mövzu tapıb danışmağa başlayır və onun gözəl səsi titrək bir nəfəs kimi ruh oxşayır…Məsələn, o, Amerikanın İraqdakı siyasətindən elə şeylər danışıb adamın başını xarab edər ki, bu söhbətdən sonra hər dəfə televiziya xəbərlərini izləyib daha neçə partlayışın baş verməsini, nə qədər insanın məhv olmasını, neçə uşağın parçalandığını görməyə tələsər, özünü o qədər itirər ki, xəbərlər başlarkən evin hansı tərəfində olsa belə televizora can atar, nəyə ilişdiyinin, ayaqlarında, qollarında neçə göy ləkənin tapılmasının belə fərqində olmaz…Və bu hal Depressiyanın növbəti gəlişinə qədər davam edəcək…Ya da elə son gəlişində danışdıqları…Ərinin telefonundakı qadın şəklindən, o qadının nə üçün məhz uzanmış və döşlərini bu şəkli çəkənin gözünə soxmaq istəyirmiş kimi qabardıb vulqar bir təbəssümlə gülümsəməsindən yorulmaq bilmədən danışdı. O isə dəli olmuşdu bu söhbətdən sonra. Öz gözləriylə görmüşdü bu şəkli, öz barmaqlarıyla düymələrə basıb ərinin telefonuna gələn sevgi mesajlarını oxumuşdu. Və dəqiq bilirdi ki, bu şəkli əri çəkib, bu gülümsəyən qadın da döşlərini məhz onun əriyçin qabardıb…Bu şəkil onların seksindən əvvəlmi çəkilmişdi, sonramı…nə fərqi vardı ki…Bir ay, düz bir ay boyunca Depressiyanın təsirindən qurtula bilmədi…ağladı, yuxusu qaçdı, ərindən iyrənib dəfələrlə rədd elədi…
Bu günsə…çox qəribə və sakit bir mövzu seçmişdi Depressiya…
Neçə illər bundan əvvəl, ilin bu günündə baş verənlərdən danışırdı…
- Yadına gəlirmi? Neçə il əvvəl, ilin elə bu günündə, elə bu saatında o, sənə baxırdı. O gözləri unutdunmu? Sən onun indi harda olduğunu bilirsənmi? İstəyirsən tapım səninçin?..
- Yoox…istəmirəm…Bəlkə heç sağ deyil?!.Onda daha pis olaram…
- Ah! Onun gözləri…səsi…səni necə də sevirdi…Əlindən tutduğu yadına gəlirmi?
- Hə…yadımdadır…barmaqlarım hələ də yanır..hər yadıma düşəndə…
- Sən daha heç kimi sevə bilmədin…
- Yox! Sevdim…-təlaşla söylədi.
- Yalan deyirsən.Mən səni sənin özündən daha yaxşı tanıyıram. Sən daha heç kimi sevə bilmədin, heç kimi…Ağla…sənin göz yaşların mənə güc verir. Mən sənin kədərindən gözəlləşirəm…Sənin tənhalığın məni o qədər xoşbəxt edir ki…
Ağlayırdı…
Bütün ruhuyla, bədəniylə, sevgisiylə təslim olurdu kədərə. Təbiətin bütün qüvvələrini duyub içindən keçirdi. Millimetrinədək, saniyəsinədək dəqiq və simmetrik bir harmoniyanın içində qıvrılırdı…Bu, bir rəqs idi…Saçları çarpayının üstünə səpələnmişdi, gözləri yumuluydu, əlləriylə çarpayının örtüyünü dartışdırır, ətrafında hər şeyi dağıtmaq, məhv etmək istəyirdi.
- Sən indi daha gözəlsən, -Depressiya pıçıldayırdı, səni belə sevirəm…belə görmək istəyirəm səni…ah…mən ölürəm xoşbəxtlikdən! Sən necə də gözəl ağlayırsan, sənin kədərin o qədər şirindir ki…Ağla, gözlərini açma…Sən indi Meduza Qorqonna kimisən…Saşların ilan kimi qıvrılır, gözlərinə baxsam, daşa dönərəm…ölərəm…Açma gözlərini…Açma…Ah…Mən səni heç vaxt tərk etməyəcəyəm…Sən mənim ən etibarlı rəfiqəmsən…Səni kimsəni sevməyəcək qədər sevirəm…
Telefon zəngi Depressiyanın sözlərini ağzında qoydu. Hər dəfəki dəli ümidlə qaçdı telefona. Heç vaxt gəlməyəcək, amma hər an gözlədiyi bir telefon zənginə ehtiyacı vardı. Kim edəcəkdi o zəngi, niyə edəcəkdi, bilmirdi. Amma gözləyirdi…
- Allo…
- Yemək hazırdı? – kişisi soruşdu.
- Sən gələnə hazır olar.
- Nəsə lazımdı?
- Çörək alasan…
Dəstəyi yerinə qoydu. Sonra yenidən götürüb qulağıyla çiyninin arasında sıxdı. Barmaqları düymələrin üzərində gəzdi. Hər hansı bir nömrəni yığmaq, hər hansı bir səs eşitmək, hər hansı bir insanla bölüşmək bu tənhalığı…Amma onun zəngi bu dünyada heç kəsə gərək deyildi. Tanıdığı və tanımadığı adamların heç birinə…
Cizgi filmi bitmişdi deyə uşaqların səs-küyü evi almışdı əlinə. Depressiya yox idi. Uşaqları sevmədiyindən həmişəki kimi yenə də sakitcə çıxıb getmişdi.
Körpələrini bir-bir qucaqlayıb öpdü. Sonra yedirtdi, içirtdi onları. Daha sonra bir yerdə nağılvari situasiyalar uydurub “ hərə öz fikrini bildirsin” oyununa başladılar. Qızı heç cür inanmaq istəmirdi ki, Qırmızıpapaqın adını dəyişib Sarıpapaq, ya da Yaşılpapaq qoymaq olmaz. Oğlu isə Hörümçək adam olmaq üçün onun sehrli meyvə çirəsi hazırlamasını istəyirdi.
Daha sonra kişisi gəldi. Yeməyini yeyib yatdı.
Uşaqların başı atalarının alıb gətirdiyi təzə oyuncaqlara qarışdı.
Çöldə yağış başlamışdı. Eyvanın pəncərələrini bağladı. Şüşənin arxasından qaranlıq və yağış boylanırdı. Sonra Depressiyanın solğun sifəti göründü. Pəncərəni tıqqıldatdı:
- Burax gəlim…
- Get…mən tək qalmaq istəyirəm.
- Axı islanmışam, sən necə rəfiqəsən? Görmürsən xəstələnə bilərəm?
- Dedim axı, mən tək qalmaq istəyirəm.
- Mən səni ağladardım, ürəyin rahatlanardı…
- İstəmirəm… Get…
Yağış Depressiyanın gözlərindən sel kimi axırdı. Onu bu halda içəri buraxmaq intiharla bitə bilərdi. O isə intihar etmək istəmirdi. Uşaqlarını başqa qadınların ümidinə qoymağı ağlına belə gətirmirdi. Heç anasına da etibar etməmişdi onları, nəinki uşaq bağçasına, ya bir rəfiqəyə. İllah da Depressiya kimi rəfiqə ola…
Uşaqların hərəsi bir yanda yorulub yatmışdı. Onları soyundurub yataqlarına apardı.
Öz yuxusu da gözlərindən tökülürdü.
Soyunub yatağının içində oturdu.
Körpələrinin nəfəsi ruhunu sakitləşdirirdi.
Gecə dualarını pıçıldadı:
- Tanrım…Bizi ağır heç nə ilə sınama…bilirsən zəifik…bizi bağışla…bütün günahlarımız üçün əhv istəyirəm səndən…və bizə etibar etdiyin bu mələkləri qoru…
- Ey! Yatmısan?- kişisi yan otaqdan səsləndi.
- Hə, -dedi.
- Çox yatacaqsan uşaqların otağında?
- . . .
- Gəlmirsən bura?
- Yox…
- Mən gəlim?..
- Yox.
- Niyə?
- Dedim axı xəstəyəm…
- Həə…
Daha heç biri heç nə demədi.
Bir azdan kişisinin xorultusu aləmi götürdü başına. O isə qaçmış yuxusunu axtarmaq üçün durub dəli kimi otaqları gəzməyə başladı. Yağış hələ də kəsməmişdi. Eyvanın pəncərəsinə yaxınlaşdı. Əllərinin içiylə, dodaqlarıyla pəncərə şüşəsinin soyuğuna sığındı. Həyətdə qaranlıq və yağış vardı. Özgə heç nə. Depressiyanı çağırdı:
- Hardasan? Gəl…gəl bura. Səni istəyirəm. Sənə o qədər ehtiyacım var ki…
Depressiya yox idi. Yəqin çox möhkəm incimişdi ondan.
- Gəl…gəl ondan danış…onun gözlərindən….Sən heç vaxt ondan danışmazdın, bu gün sənə nə olmuşdu, neçə il əvvələ aparmışdın məni…
Pıçıltıları şüşəni dəlib keçə bilmirdi:
- Mən ağlayırdım…sən sevirsən mənim ağlamağımı. Gəl…Səninçin o qədər ağlayaram ki…Məni tək qoyma. De ki, mən sənə lazımam. De ki, mənsiz qala bilmirsən…Mən heç nə demərəm…söz verirəm…and içirəm ki, yalnız sənə qısılıb ağlayaram…özgə heç nə…
Yox, hər şey mənasız idi. Onun ən yaxın, ən vəfalı rəfiqəsi də küsüb getmişdi. Yalvarışlar da gərəksiz idi.:
- Mən bir də səninlə mübahisə etməyəcəyəm . Sən hər şeydə haqlısan…sən düz deyirdin…mən ondan sonra heç kimi sevə bilmədim…heç kimi…Bax, görürsən, ağlayıram…hər şey gözəldir…bu kədər, bu tənhalıq…Gəl…
- Gəl! – kişisi onun çiyinlərindən yapışıb otağa itələdi.
- Yoox…- dəhşətlə pıçıldadı, - mən xəstəyəm…
- Kəs səsini! – kişisi bağırdı və o, şapalağın zərbəsinə tab gətirməyib döşəməyə düşdü…

Müəllif: CAVİDAN